Is het toch weer misgegaan. Eergisteren en gisteren wat gerookt. Iedereen teleurgesteld. De drie weken die ik rookloos was waren wel een persoonlijk record. En toch werd het weer te moeilijk. Als ik niet rook ben ik toch anders dan als ik wel rook. Daar wil ik natuurlijk wel vanaf, van dat verschil. Als ik niet rook trek ik me op een gegeven moment helemaal terug in mezelf. En ik ga "pruilen" (bij gebrek aan een beter woord), en wordt negatief over zo ongeveer alles. Mijn gebruikelijke spraakwaterval wordt vervangen door een stiltewoestijn. Mijn gebruikelijke positieve kijk op alles wordt vervangen door een nagatieve. Lachen kan niet meer. En dat allemaal in een mate die er voor zorgt dat mijn omgeving het beschrijft als depressief zijn.
De eerste twee weken van de rookloze periode had ik geen last van dat effect. De laatste week wel. En dat werd steeds erger. Eergisteren barstte de bom, en nu is dat depressieve weer weg. De stiltewoestijn is weer veranderd in de spraakwaterval. De kijk is weer positief, en ik kan weer lachen.
Ik heb tijdens het weer roken erg goed opgelet wat nou het verschil is in hoe ik me voel en wat ik voel. Ik kan niet goed omschrijven wat het verschil precies is. Wat er in de buurt komt is, in enigzins onbeholpen bewoordingen, dat ik me niet "compleet" voel. Dat is het niet precies, maar ik kan het niet anders uitleggen. Wat er wel uit blijkt is, volgens mij, dat het idee dat ik niet rook nog niet helemaal in mijn systeem zit. Dat het nog niet echt genoeg is. Raar effect ook met dat lachen: ik sta ik mezelf niet meer toe om te lachen als ik in dat gat ben gevallen. Er valt niks meer te lachen als ik in dat gat zit. Als ik dan zover kom dat ik toch nog een lachje tevoorschijn tover, dan voelt dat heel raar. Alsof het niet goed is om te lachen.
Een verrassend effect bij het weer roken, was dat het niet echt meer werkt. Het was niet meer wat ik er van verwachtte. De eerdere keren dat ik weer begon te roken was het effect erg sterk. Bij de struikeling van afgelopen weekend was er niet echt veel effect. Zeker niet zoals de keren daarvoor. Dat geeft me toch het gevoel dat het allemaal wel goed kan komen, dat mijn lichaam er toch aan went om zonder nicotine te functioneren. De geest is een ander verhaal. Wat ik nu wel heb is het idee dat ik er vrede mee kan hebben dat ik niet meer rook. Dat idee leeft nu, vlak nadat ik weer ben gestopt en dan is het nog niet moeilijk. Dit idee is wel een verschil met eerdere keren. Toen was ik me helemaal niet bewust van dat gevoel.
Bij de afgelopen poging begon het depressief-zijn tijdens de derde week. Dat was een stuk later dan bij eerdere pogingen. Toen was het na een paar dagen al zo ver. Wat ik nu wil gaan proberen is de depressie voorkomen. Ik ga proberen me niet terug te trekken. Proberen juist te blijven communiceren, te blijven praten, open te blijven. En ik ga proberen het idee van er vrede mee hebben vast te houden. Ik weet dat er momenten komen dat ik er geen vrede mee ga hebben dat ik niet meer rook. Juist op die momenten wil ik blijven communiceren en open blijven staan. Samen met anderen kan ik daar misschien beter doorheen komen dan alleen. Het stoppen doe ik voor mezelf. Dat betekent niet dat ik er geen steun van anderen bij mag accepteren. Dus blijven kletsen met mijn omgeving, met mijn online vrienden, met iedereen.
Morgen naar de mevrouw van de stop-roken-poli. Die zal ook erg teleurgesteld zijn. Ik ga alles met haar doorspreken. Zij heeft vast nog een hoop goede ideeën over hoe hiermee om te gaan.
De eerste twee weken van de rookloze periode had ik geen last van dat effect. De laatste week wel. En dat werd steeds erger. Eergisteren barstte de bom, en nu is dat depressieve weer weg. De stiltewoestijn is weer veranderd in de spraakwaterval. De kijk is weer positief, en ik kan weer lachen.
Ik heb tijdens het weer roken erg goed opgelet wat nou het verschil is in hoe ik me voel en wat ik voel. Ik kan niet goed omschrijven wat het verschil precies is. Wat er in de buurt komt is, in enigzins onbeholpen bewoordingen, dat ik me niet "compleet" voel. Dat is het niet precies, maar ik kan het niet anders uitleggen. Wat er wel uit blijkt is, volgens mij, dat het idee dat ik niet rook nog niet helemaal in mijn systeem zit. Dat het nog niet echt genoeg is. Raar effect ook met dat lachen: ik sta ik mezelf niet meer toe om te lachen als ik in dat gat ben gevallen. Er valt niks meer te lachen als ik in dat gat zit. Als ik dan zover kom dat ik toch nog een lachje tevoorschijn tover, dan voelt dat heel raar. Alsof het niet goed is om te lachen.
Een verrassend effect bij het weer roken, was dat het niet echt meer werkt. Het was niet meer wat ik er van verwachtte. De eerdere keren dat ik weer begon te roken was het effect erg sterk. Bij de struikeling van afgelopen weekend was er niet echt veel effect. Zeker niet zoals de keren daarvoor. Dat geeft me toch het gevoel dat het allemaal wel goed kan komen, dat mijn lichaam er toch aan went om zonder nicotine te functioneren. De geest is een ander verhaal. Wat ik nu wel heb is het idee dat ik er vrede mee kan hebben dat ik niet meer rook. Dat idee leeft nu, vlak nadat ik weer ben gestopt en dan is het nog niet moeilijk. Dit idee is wel een verschil met eerdere keren. Toen was ik me helemaal niet bewust van dat gevoel.
Bij de afgelopen poging begon het depressief-zijn tijdens de derde week. Dat was een stuk later dan bij eerdere pogingen. Toen was het na een paar dagen al zo ver. Wat ik nu wil gaan proberen is de depressie voorkomen. Ik ga proberen me niet terug te trekken. Proberen juist te blijven communiceren, te blijven praten, open te blijven. En ik ga proberen het idee van er vrede mee hebben vast te houden. Ik weet dat er momenten komen dat ik er geen vrede mee ga hebben dat ik niet meer rook. Juist op die momenten wil ik blijven communiceren en open blijven staan. Samen met anderen kan ik daar misschien beter doorheen komen dan alleen. Het stoppen doe ik voor mezelf. Dat betekent niet dat ik er geen steun van anderen bij mag accepteren. Dus blijven kletsen met mijn omgeving, met mijn online vrienden, met iedereen.
Morgen naar de mevrouw van de stop-roken-poli. Die zal ook erg teleurgesteld zijn. Ik ga alles met haar doorspreken. Zij heeft vast nog een hoop goede ideeën over hoe hiermee om te gaan.
1 opmerking:
Het gaat bij iedereen anders. Ik weet niet wat ik moet zeggen Marjo8, bij jou vergeleken heb ik het maar makkelijk gehad. Ik had maar? 28 jaar gerookt en ben in één keer gestopt. Daarmee heb ik het mezelf waarschijnlijk makkelijk gemaakt.
Het stoppen vond ik zo moeilijk dat ik er niet nog een keer doorheen wil. Sindsdien heb ik dan ook alleen nog in mijn dromen gerookt. Erg lekker, al vroeg ik me dan wel steeds verbaasd af wanneer ik dan weer begonnen was.
Na bijna vijf jaar heb ik nog steeds met enige regelmaat trek, de laatste tijd weer wat vaker natuurlijk. Meestal haal ik dan even even diep adem, doe soms even net of ik rook inhaleer en uitblaas en dan weet ik dat de trek wel weer over is want die duurt maar even. En dan ga ik weer door met mijn leven.
MjT
Een reactie posten