Stoppen met roken (2)

Nou, nog maar even over dat stoppen met roken. Dat is in deze tijd het overheersende thema in mijn gedachten. Het valt niet mee.

Het ergst is dat het lijkt alsof ik na een tijdje de motivatie kwijtraak. Dan heb ik eigenlijk het idee dat ik niet wil stoppen met roken. Terwijl ik dat dus wel wil. Dat zou ik ook meteen merken als ik een sigaret rookte. Dan zou ik meteen weer helemaal gemotiveerd zijn. Is een raar iets, gemotiveerd om te stoppen als ik rook, minder gemotiveerd als ik niet rook. Het lijkt bijna wel alsof ik gemotiveerd ben om hetgeen te doen dat ik op dat moment niet doe.

Alle redenen die in het boekje van de stop-roken-poli staan ken ik al. Ik denk dat ik zo ongeveer alle redenen wel ken die er zijn om te stoppen met roken - en dat zijn veel redenen. Het probleem is om die redenen om te zetten in gevoel. Om het in mijn systeem te krijgen. Niet alleen als dingen die ik weet, maar als dingen die ik voel.

Ik heb nog steeds niet het idee dat ik echt nooit meer zal roken. En dat is wel nodig om er echt mee gestopt te zijn, denk ik. Dat idee wil ik me op één of andere manier eigen maken. Het integreren in mijn leven.

Wat zijn nou de voordelen van roken? Dat komt zo ongeveer neer op dat het afkickgevoel, het gevoel van nicotine willen hebben, er niet is als je rookt. Verder zijn er eigenlijk geen voordelen. Als ik niet rook heb ik het idee dat roken me lekker smaakt. Dat is onzin, want zodra ik de eerste zou roken, weet ik meteen dat het niet lekker is. Ik heb alleen niet dat idee, en dat maakt het lastig.

Er zijn legio nadelen. Vooruit dan, toch een paar: Meer dan de helft van de mensen in de westerse wereld wil niet bij je in de buurt zijn als je rookt. Als je niet rookt ben je meer ontspannen. Er zijn heel veel plaatsen waar je niet mag/kunt roken (zelfs in de buitenlucht op de tochtige perrons van het Nederlandse en buitenlandse spoorwegennet).

En wat helemaal niet leuk is aan roken is het verslaafd zijn. Altijd zorgen dat er genoeg sigaretten in huis zijn. Sigaretten in elke jas/tas en noem maar op. Alles om er voor te zorgen dat ik zeker niet zonder kwam te zitten. Berekenen hoe lang de winkels dicht zijn, en bedenken of ik dat wel zal halen met de sigarettenvoorraad die ik in huis had. Hetzelfde verhaal met aanstekers. Bedenken waar ik sigaretten kon kopen als ik op reis ging.
Moeten roken om me lekker te voelen. Onzeker zijn over of ik het wel kan en wil, niet meer roken.

Dingen die apart zijn bij het stoppen met roken zijn dingen als het half high worden van het niet meer roken. Licht in mijn hoofd. Misschien door de extra zuurstof.
Slaperig worden, maar dan wel zoals bij een echte jet-lag. Slaperig op tijden dat ik anders niet slaperig ben. Op tijden waarop ik eigenlijk wil slapen, ben ik niet echt slaperig. Dat laatste begint al aardig weg te trekken, maar het eerste is er zeker wel.
Mopperig worden van het afkicken. Niet agressief. Meer in de richting van niet veel zeggen. Snel geïrriteerd ook. Ik kan op het moment vrij weinig hebben. Snel emotioneel.
En deze dingen geven toch wel te denken. Dat komt allemaal niet van het niet-roken. Dat komt allemaal door het roken dat ik heb gedaan!

Ik wil niet verslaafd zijn. Verslaafd zijn betekent toch dat sigaretten bepalen wanneer ze worden gerookt, en niet ik. Het betekent dat een deel van mijn doen en laten, een deel van mijn denken, wordt geregeerd door sigaretten, en niet door mezelf.

En dan nog blijft het hartstikke moeilijk voor me om ermee op te houden, en om het idee te blijven houden dat ik echt niet meer rook en nooit meer zal roken. Het idee van niet meer roken is voor mij nog steeds overweldigend.